سکندر که گنجينه‌ي راز بود

شاعر : جامي

در گنج حکمت بدو باز بود		سکندر که گنجينه‌ي راز بود
کز او مانده پيداست بر روي روز		ز حکمت بسا گوهر شب‌فروز
وز آن گوهر آويزه‌ي گوش کن		بيا گوش را قائد هوش کن
بکش پنبه از گوش حکمت‌شنو!		چو داري دل و هوش حکمت گرو
بدو نقد خود کرده تسليم بود		ارسطو کش استاد تعليم بود
به دانش ز اقران خود برده گوي!		بدو گفت روزي که: «اين خرده‌جوي!
... شد اکنون يقينم درست		\N
به تاج کياني شوي سربلند		که اين جامه بر قامت توست و چست
همي بود دايم به فرهنگ و راي		ز تخت جم و ملک او بهره‌مند»
کسي گفت:«چوني چنين رنج‌بر		به تعظيم استاد کوشش نماي
بگفتا: «زد اين نقش آب و گلم		به تعظيم استاد بيش از پدر؟»
از اين شد تن من پذيراي جان		وز آن تربيت يافت جان و دلم
از اين بهر گفتن زبان‌ور شدم		وز آن آمدم زنده‌ي جاودان
از اين پا گشادم ز قيد عدم		وز آن در سخن کان گوهر شدم
چه خوش گفت روزي که: «قول حکيم		وز آن رو نهادم به ملک قدم»
که بيند در او سيرت و خوي را		بود آينه، پيش مردم کريم
خرد را اثر در دل عاقلان		بدان‌سان که در آينه، روي را
بماند مدام آن اثر در ضمير		فزون باشد از تيغ بر جاهلان
چو مجرم شود از گنه عذرخواه		شود اين به يک چند درمان‌پذير
توان زندگان را فکندن ز پاي		گنه‌دان تغافل ز عذر گناه!
فراوان همي بخش و کم مي‌شمار!		ولي کشته هرگز نخيزد ز جاي

#شعروادب #دیوان اشعار #جامی #اشعار جامی

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

ارسال نظر

نظرات کاربران